Tony ruszył bronić Belfast

Rudi się zagłodzić chciał

większą rolę bym odegrał

jako rock and roll star

Bevan chciał odmienić naród

Sonny chce zawrócić świat (cóż to da)

ja bym zrobił rewolucję

jako rock and roll star

Nęci mnie kusi mnie sławy czar

podjąłbym się wielkiej zmiany

jako rock and roll star

Włożyłbym w to majątek

i każdą rzecz którą mam

zdjęcie swojej najdroższej

ślę jako rock and roll star

I zasypiałbym co wieczór

jako rock and roll star

poza tobą nic bym nie czuł

jako rock and roll star

Mówiłaś mi że jasny będzie kres

Że dasz mi znać gdy nadejdzie czas

Nie mów więc nic gdy otworzysz drzwi

Pchnij mnie w mrok bym rozprysł się jak pył

Wspomnień niczym z piekła nietoperzy wrzask

Rzuć się w dół z wieżowców wielkich miast

Idealne życie nie był to mój świat

Jak zgnieciony papier z mroków moich lat

Nie mówi mi że my to tylko cień

Nie mów mi że my to tylko cień

W ciepłe dni przemierzaliśmy świat

Zimne noce pod dachami ze szkła

Puść mnie wprost do dzikiej rzeki

Pełnej łatwych dziewczyn które chcą pogrzeszyć

Nie mówi mi że my to tylko cień

Nie mów mi że my to tylko cień

Teraz tańcz, tańcz, tańcz, wszystko płonie

Teraz tańcz, tańcz, tańcz, wszystko płonie

Nie okłamuj mnie

Przecież nie znam cię

Czuj tamten czas

Przecież nie znam cię

Sprowadź tu króla gwiazd

Przecież nie znam cię

Żywy lub trup

Niech pojawi się tu

Przywlecz mi króla scen

Przywlecz tu króla scen

Śpiąc obok tych, co śpią jak świeży trup

Mrok wdziera się przenika ciemny klub

Lata nikną złotych szaleństw czas

Wdycham miłość która z wiatrem gna

Nie mów nic gdy otworzysz te drzwi

Pchnij mnie w mrok i pozwól być jak proch

Pozostanie ze mnie tylko puste nic

Żadnych wspomnień o którejkolwiek z chwil

Teraz tańcz, tańcz, tańcz, wszystko płonie

Teraz tańcz, tańcz, tańcz, wszystko płonie

Karm mnie kłamstwami

Nie wiem nic o tobie

Nie okłamuj mnie

Przecież nie znam cię

Czuj tamten czas

Przecież nie znam cię

Sprowadź tu króla

Przecież nie znam cię

Żywy lub trup

Niech pojawi się tu

Przywlecz mi króla scen

Przywlecz tu króla scen

One tęsknią już a wrogów nie mam w bród

Podążam w dół

Nie znaczy to nic

Nie muszę tu być

A jeśli nie ma tam szlagierów z tamtych lat

Ucieknę sam

Nie znaczy to nic

Nie muszę tu być

Umieram tu

Na przekór zwracam tyłem się

Oszukać wszystkich wokół chcę i chcę

Próbuję znów

Najlepszy towar z pierwszych stron

Bogacze z pianą w ustach chcą

Jeszcze raz

Nie ufaj ani chwili w myśl że mogłabyś mi obca być

Próbuję znów

Umieram tu

Tani dzień i dziki seks

Początek zastępuje kres

Upadam w dół

Nie znaczy to nic

Nie muszę tu być

A jeśli nie ma tam zielonych wiecznie traw

Ucieknę sam

Nie znaczy to nic

Nie muszę tu być

Umieram tu

Na przekór zwracam tyłem się

Oszukać wszystkich wokół chcę i chcę

Próbuję znów

Wszystko zmierza ciągle wbrew

A strach bez końca niszczy mnie

Upadam w dół

Nie ufaj ani chwili w myśl

że mogłabyś mi obca być

Próbuję znów

Umieram tu

Próbuję znów

Umieram tu

Próbuję znów

Umieram tu

Próbuję znów

Umieram t…

Patrzą wprost

na jego malowaną twarz

z długich włosów śmiejąc się

z ruchów dzikich też

W jasnych dżinsach gość

wprost na scenę wbiegł

a Lady Stardust śpiewa z nim

w hańby mroczny rytm

Bo on niezły był – jego zespół razem z nim 

niezły tak – jego krążek poszedł w świat

przy tym piękny był

zawsze poza wzrokiem ich

istny raj

aż do rana grał

Femme Fatales spektakl

ujrzeć sama chce
chłopcy w górę prą
widzieć lepiej chcą
smutny uśmiech ślę

ale nie poddaję się

Lady Stardust śpiewa z nim
w hańby mroczny rytm

Bo on niezły był – jego zespół razem z nim 

niezły tak – jego krążek poszedł w świat

przy tym piękny był

zawsze poza wzrokiem ich

istny raj

aż do rana grał

Och, brałem wdech

Gdy o imię to pytali mnie

Jeśli piegi są piękne, a dzień nie jest dniem,

Jeśli wągry są ładne, a prawda jest zła,

Życie byłoby snem,

Ale sam dobrze wiem,

Kiedy świat w górze dnem,

Ja to nie ja.

Jeśli ziemia to niebo, a wczoraj to dziś,

Jeśli przeszłość to teraz, a fałsz to nie sny,

Może jest i w tym myśl,

Ale trudno tak żyć,

Kiedy sam nie wiem czy,

Ty to nie ty.

Jeśli strach to hart ducha, a koło ma kąt,

Jeśli brud jest czystością, a radość to łzy,

To co odpycha zło,

Też się osnuje mgłą,

Kiedy taki nasz los,

My to nie my.

Północ

Milczą szare ulice

Gaśnie pamięć księżyca

Chociaż śmieje się wciąż

w nocnej lampie

Już spadły liście ze starych drzew

Wiatr unosi smutną pieśń

Pamięć
Sama w świetle księżyca
Blask odbity w ulicach
Dawniej piękny był świat
Wciąż pamiętam że życie wtedy było jak cud
Niech ta pamięć wróci znów

Każda z latarń wznosi dziś
Alarm  przed samotnością
Słychać w tle znów nocy pieśń żałosną
Wkrótce nadejdzie świt

Ranek
Czekam znów na wschód jasny

Świetlnej odległej gwiazdy
Aby w życie wejść z nią
Świt nadchodzi
Lecz tamta pamięć cały czas trwa
Jutro wzejdzie w świetle dnia

Płoną strzępy dawnych dni
Wciąż ta zimna woń słońca
Lampa gaśnie noc dobiega końca
Zbliża się nowe dziś

Chwyć mnie

Gdy tak łatwo jest odejść
W czarne dni samotności

Tak mi obca twa dłoń
Gdy zostaniesz
Pokażę ci blask szczęśliwych chwil
Już za chwilę wstanie świt

Moja duszo maleńka, duszo wiecznie naga,

Uczyń to, co ci każę, wspinaj się

Po gałęziach świerku, co jak schody wiodą,

Poczekaj na górze, uważnie,

Jak wartownik lub świadek. Wnet wróci do domu.

Musisz dać z siebie wszystko,

Nie byłaś idealna; z twoim krnąbrnym ciałem

Dopuściłaś się rzeczy, o których nie wypada

Pisać nawet w wierszach.

Wołaj go nad otwartą wodą,

Wołaj go nad wodą jasną swoją ciemną pieśnią,

Tak dotkliwie, tak nienaturalnie, tak namiętnie

Niczym Maria Callas.

Któż nie chciałby ciebie?

Jakiż to demoniczny apetyt

mógłby się tobie oprzeć?

On wkrótce wróci z daleka,

dokądkolwiek zaszedł.

Opalony, głodny, chce zjeść pieczone mięso

Które mu przyrządzisz.

Ach, musisz go pozdrowić,

Musisz potrząsnąć gałęziami drzewa,

Aby mógł cię dostrzec.

Tylko ostrożnie,

By jego piękna twarz

Nie została zraniona,

Przez grad spadających igieł.

Nie słuchaj mnie; moje serce zostało złamane.

Nie widzę już nic obiektywnie.

Znam siebie; Nauczyłem się słuchać jak psychiatra.

Kiedy mówię z pasją

Wtedy należy mi ufać najmniej.           

To doprawdy smutne: całe życie byłem chwalony

Za moją inteligencję, za siłę moich słów, za mój wgląd –

Ostatecznie są już niczym –

Nigdy siebie nie widzę.

Stojąc na frontowych schodach. Trzymając siostrę za rękę.

Nie mogę więc się rozliczyć

Za siniaki na ręku gdzie kończy się rękaw…

W umyśle swym jestem niewidzialny

co czyni mnie niebezpiecznym.

Ludzie tacy jak ja są bezosobowi.

Kłamcy z nas i kalecy,

To właśnie nas trzeba wykluczyć

W interesie prawdy.

Dopiero kiedy milczę wyłania się prawda.

Czyste niebo, chmury jak strzępy wełny.

Pod nimi szary domek. Azalia,

czerwony i jasny róż.

Jeśli pragniesz prawdy, musisz odciąć się

od starszej siostry, zakneblować ją całkiem.

Istota skrzywdzona głęboko jak ja

We wszystkich swych zmaganiach

Zwija ku wnętrzu swe życiowe funkcje.

Dlatego nie można mi ufać.

Ponieważ rana w sercu

Jest także raną na umyśle.

Zbudowałem monument trwalszy niż z metalu

Mocniejszy nad piramid królewskich istnienie

Deszcz wielki go nie zmyje wichry nie powalą

Stuleci niezliczonych nie zniszczy go tchnienie

Bieg czasu go nie wzruszy i lat przemijanie

Nie cały przecież umrę – przetrwam w swoim dziele

Śmierć – bo zamieszkałem w nadczasowej chwale

Jakbym młodzian wciąż w nowym odradzał się ciele

Póki kapłan z westalką składają ofiary

Gdzie Aufidus brzeg żłobi wzburzonymi wody

I gdzie Daunus suchymi zarządza obszary

Tam wszystkie moje imię będą znać narody

Oto z nizin wyrosły eolskich rytm wierszy

Swymi pieśni powiodłem w italskie ustronie

Za to zechciej że w lirze ze wszystkich jam pierwszy

Melpomeno swym laurem opleść moje skronie

Nastał czas przemiany, zatem znów wyruszasz,

w długą drogę ku temu, co nieuniknione.

Poszukując siebie w labiryntach serca,

odkrywasz bezustannie, że nie jesteś sam.

Wydajesz się wciąż zmieniać – na lepsze, na gorsze.

Śnisz o sanktuariach, które chciałbyś znaleźć.

Uznajesz to pragnienie za świętość i klątwę,

gdy błądzisz po więzieniach swojego umysłu.

Póki szukasz wolności od cierpień i lęków,

starając się niezmiennie zobaczyć gdzieś światło

– napełnia cię obawa, że zbliża się wolność,

choć walczysz z okruchami mijającej nocy.

Twój umysł jest nieufny, rezygnuje z tego,

czego w głębi pragnie. Chce garściami czerpać

ze znaków i cudów. Aż do chwili, gdy zmiana

staje się realna,  ukazują się wzorce,

które wykraczają poza każdą z granic.

Gdy otwarto okno, mogłeś obserwować

jak płaszcz twego bytu  leży uładzony.

Chciałeś krzyczeć w gniewie. Chciałeś łkać z radości.

Martwiąc się, że  może to jednak zbyt późno.

Lecz jak grom spadła z siłą wyostrzając zmysły,

byś oparł się na prawdach, w które pragniesz wierzyć,

choć do końca nie wiesz, że czuć się bezpiecznym,

to rzecz, która trzyma cię wciąż na tej drodze.

Odrzucasz wątpliwości, poznając ich rolę,

w procesie którego  kierunek jaśnieje.

Dziwisz się, że harmonia staje się twym domem

i że celem życia nazywasz tę chwilę.

Więc z pogodnym zdumieniem, stajesz przed wyzwaniem

przemierzania ścieżki, która jest twą drogą.

Wiedząc, że dotknąłeś brzegów swego wnętrza

docierasz najdalej, jak to jest możliwe.

Będzie wiele momentów, gdy dawne spojrzenie

wyda się przemożne  i spytasz, czy człowiek

w istocie się zmienia. Jednak, z głębi ciebie,

wypłynie wezwanie, by iść wciąż przed siebie

czyniąc to, co było jedynie wspomnieniem.

Dbaj o siebie mój drogi, słuchaj głosu serca,

jak bije cennym rytmem poprzez twoje dni,

Łączę swoje myśli i wszystkie nadzieje

z tobą – w twych wędrówkach przez najcięższe szlaki.

Wiedz, że ścieżki życia

zawsze odnajdują właściwy kierunek.

Bądź uważny, Pielgrzymie,

i naucz się ufać, że móc ufać to szczęście.

I że szczęście bywa także całkiem proste

jak śmiech albo chwila złapania oddechu.

Nie zapomnij, że życie  jest w istocie cudem,

i że sekret polega na tym, by być ciągle w drodze.

Pokochałam go nagle że byłoby błędem
Większym chować tę miłość niż w głos o niej mówić
Dzięki Muzie z Kytery dzielić odtąd będę
Miłość której nie zdoła nawet czas ostudzić
Dobra Wenus spełniła moje prośby skryte
Aby radość nieść w sobie wyłącznie dla ciebie
A gdy piszesz to każdą kochać z twoich liter
A gdy jesteś iść przeciw nienawiści ludzi
Nie dla świata kochamy lecz dla samych siebie
Jak dwie twarze w tym samym jeziorze odbite.